Efkes naar ages

Om te beginnen, efkes is een Brabantse uitdrukking voor eventjes,en het levert een. Mooie alliteratie, en de poëtischen onder ons moeten ook aan hun trekken komen toch?

Gisteravond had ik door het "lenen" van het internet van de buren geen tijd om foto's toe te voegen, dat dus vandaag gedaan. Overigens gebruik ik momenteel veel vaker internet dan thuis, en ik houd mijn mail bij. Wordt ik daar nou een interneurt van of vinden jullie dat voor mij nog een onvoldoende prestatie om die titel in de wacht te slepen?

Het eten was gisteren uitstekend, tevens voorzien van de plaatselijke wijn. Ik zat met een aantal Duitsers aan tafel. Die houden hier alleen vakantie, en dat was dus wel veel plezier, maar ook erg simpele gesprekken. Veel wandelaars zijn toch op de een of nadere wijze sop zoek, enkele voorbeelden:
Ik sprak:
- iemand die rondloopt met de vraag wat nu na mijn scheiding
- iemand die geconfronteerd is met de zelfdoding van hR beste vriendin en het verlies van een ander aan kanker
- iemand die 16 jaar iets over gelezen had, en gewoon nieuwsgierig is
- iemand die in de financiële sector in de city van Londen werkte, ongelukkig was, alles aan de kant zette eenheid loopt
-iemand die na een depressie zijn leven weer op de rit heeft, en op zoek is naar de volgende stap
Zo kan ik doorgaan, er zijn dus weinig vakantiegangers, veel mensen die zoeken of vragen hebben. Grappig is dat je in die gesprekken heel veel spiegeling vindt, daarmee wordt datgene dat zij vertellen ook een toetssteen voor jezelf.

Mijn doelstelling om een deel van mijn budget aan een charitatief doel te schenken komt voort uit het gegeven dat het allemaal veel minder zwaar is dan ik verwacht had, nou dan kan ik wel wat extra voor een and er doen dacht ik. Alleen is er met uit eten ivm de zondagsluiting gister niet veel overgebleven.

Vanochtend bleek mijn bril,in twee stukken onder mijn bed te liggen. Waarschijnlijk is mijn waterfles erop gevallen. Ik heb m inmiddels profisorisch met tape geplakt, kijken dat ik er tot Nederland mee haal. Het eerste stuk heb ik zonder bril gewandeld. Doordat je de details niet kunt zien kijk je naar de "bigger picture", en ik heb genoten van de zonsopkomst. Prachtige kleuren.

Maar de details zien (vooral de markeringen waarheen) is toch ook wel fijn.

Het landschap is flink veranderd, maar dat valt je alleen op als je wandelt denk ik, in de auto ben je zo door een "bosje" heen,,waar je bijna een hele dag over wandelt.

De verandering in de natuur gister al te merken, want na 10 km zag en hoorde je steeds meer vogels, terwijl het landschap nog alleen uit korenvelden bestond. Vandaag startte ik na Hetty dorp
Met korenvelden, maar na villafranca begint met een flinke klim eindend het bos, en daar loop je doorheen tot 2 km voor san Juan de ortega. Daar verandert het landschap plots in landbouw, deels graan,,maar ook uien en zonnebloemen. Er blijven veel vogels, en hier en daar zie je konijnenkeutels, ze zijn er dus toch!!

Overvoeren gesproken joep, onzebuurmN kwam met het voorstel ook onze kip en haan heilig te laten verklaren zoals de in het dagboek gemelde dieren. Ik zie meteen geweldige mogelijkheden voor de hele buurt. Als voorbeeld, Leo kan naast zijn landbouwbedrijf een "taveerne" starten, waar hij naast koffie, thee en "home made" appeltaart en zwakalcoholisch ook "producten van het land" verkopen. Wil kan de verkoop van de toegangskaarten op zich nemen. Henk en Truus kunnen de achterbouw laten verbouwen als albergue, (geef hem de naam van de beschermheilige van doornenburg zou ik zeggen), en joep kan de toegangscontrole verrichten. We laten Edwin de filmrechten exploiteren, ben en Maria kunnen als gids optreden en rosina en Peter kunnen de verkoop van souvenirs, vergulde kippen, wandelstokken, rozenkransen e.d. Op zich nemen. Zo loopt de hele buurt in een keer binnen!

Al bij de start vanochtend om 7 was het helder, heel anders dan gister, maar flink koud, vooral als je tegen de wind in moest. Maar gelukkig werd dit snel beter, en na de zonsopkomst werd het al snel warm. Om 9 heb ik,Anne, de aannemer en de gemeente gebeld. Met Anne gaat het wel, maar nog niet zo snel als ze gehoopt had, dat houd me bezig. Met de gemeente en de aannemer maak ik stapjes de goede richting op. Midden in het bos repareer ik mijn bril, en hijg ik uit, want het was een warme klim.

Ik kijk even in de albergue van juan de ortega, die werd in mijn boek beschreven als rampzalig. Klopt, een muffe geur van klamzweet en overrijpe sokken komt je bij de koele ingang al tegemoet. De hospitalero zit kauwend op een stompje sigaar, heftig in zijn haar krabbend als met zijn pen klaar...... Nee toch maar door naar ages.

Op het laatste stuk loop ik samen met een vrouw uit Texas, ze woont in Dallas, haar dochter studeert in de filmbranche "ow yeah". Door de bank kom ik met mijn Engels en Duits bij de wandelaars goed uit. De meesten spreken naast hun thuistap op zijn best een vreemde taal. Bij Spanjaarden is het moeilijk, die spreken heel vaakmaleen Spaans. Het overkomt me nog wel eens dat ik pas na een hele tijd Engels merk dat de ander beter Duits spreekt. Wel zijn bijna alle wandelaars uit de westerse landen en Japan, je ziet weinig mensen uit het voormalig Oostblok, en helemaal niemand uit Afrika en midden oosten en zuid Amerika.

Om 14 uur ben ik in de albergue, prima. Houten bedjes, het lijkt wel zo'n dwergenkamer. Jammer voor mijn budget, geen keuken, dus ik,ga weer buitendeur deur eten.

Lieden gegroet

Pé