Langs het ijzeren kruis

Nee, het was geen bordeel, toch een herberg, pfffft. Ik ontmoet verschillende mensen die ik al meerdere keren tegen ben gekomen. Grappig dat je van uitdrukkelijk gelovigen tot vakantiegangers tegen komt. Dit keer raak ik onder meer in gesprek met een Amerikaan die vast in wandelen gelooft. Hij is vast overtuigd VN de waarden van het christelijk geloof, en dat dat het goede antwoord is. Later spreek ik een jezuïet die, een tijd in zuid Amerika heeft gewerkt, en nu zijn parochie heeft overgedragen aan een andere priester en op het punt staat een nieuw missiegebied in te trekken. Hij is heel wat genuanceerder dan mijn vorige gesprekspartner. Hij Iet dat vele geloven uiteindeljk het goede nastreven, dt vele rijken niet naar hun geloof handelen. Hij vertelt dat hij bezig is geweest met het terugkrijgen van land van de indianen in zuid Amerika. Het is gelukt, maar is hem niet in de koude kleren gaan zitten, gearresteerd, meerdere dagen en nachten verhoord, maar het was het waard zegt hij.

Er is hier een benedictijner klooster. Ik besluit naar het avondgebed te gaan luisteren. Voor de poort ontmoet ik een horeca middenstander en zijn vrouw uit het westen. Man O man wat heeft die man een goed meningen, helaas gaan ze niet veel verder dan een regel elke keer. Ik kan niet laten om hier en daar aan wat korstjes en rafeltjes van zijn betogen te peuteren. Ik ben echt op zoek of dit zijn complete antwoorden zijn, en of hij ook nuances ziet. Aan het eind reageert hij dat het soms ook wel moeilijk is, maar dat hij niet altijd zo diep wil nadenken, "daar wordt je zo moe van"zucht hij grijnzend. Het gezang is een mooi, maar vervallen kerkje. Er zijn drie broeders die de vespers zingen, zacht maar mooi. Een vangen leidt in, verzoekt om stilte, zodat je kunt nadenken en tot rust komen in deze erg volle wereld.

Daarna even nagepraat met een oude benedictijn. Hij stipt aan dat de landen waar hij gewerkt heeft (Angola, Mozambique en nog enkele anderen) nog erg ver weg staan van onze ideeën over democratie, maar dat je daar ook een scheiding van wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht, hoge handhaving VN mensenrechten en enige ontwikkeling voor nodig hebt. Dat is nog niet zomaar klaar. Ter relativering meldt hij dat Athene in de tijd van de griekse beschaving democratisch was, Sparta was een dictatuur. Hoewel Sparta Athene heeft overwonnen, bouwen we toch verder op de uitgangspunten van Athene glimlacht hij. Genoeg omzet overdenken zo.

Terug in de herberg nog een leuk gesprek met een Duitse maatschappelijk werkster over de effecten van de oorlog voor de Duitsers zelf. Toen ik in Berlijn was heb ik me dat voor het eerst gerealiseerd. Zij vertelt uit haar familieverleden, en de onverwerkte, onbespreekbare items rond de oorlog.

Om 22 uur lig ik plat, morgen zie ik wel wat het wordt, regen voorspeld, dus ik heb poncho en kamassen aan de voorkant van mijn rugzak gehangen, op alles voorbereid dus.

Om 6 uur is het zo druk als op de markt, eruit dus, maar wel slow. Dus rustig pakken, ik maak ontbijt en geniet van de thee. Van de sterk gelovige man krijg ik een santiago rozenkrans, die je om een hand kunt doen, hij heeft hem zelf gemaakt, en wenst mij dat ik vind wat ik nodig heb en vrede met mijn hart en met god. Wat verbluft (overkomt mij ook hier niet elke dag) neem ik het snoer aan. Om 7.15 in de ochtendschemering op weg. Het is half bewolkt, en ik ben net het dorp uit of herbegint te stielen. Gelukkig houdt het zo op. Vanuit het dorp begint eigenlijk een lange klim, soms wat minder, soms wat steiler, maar het gaat maar door. Ik. Resoneer me over mijn conditie, met nauwelijks verhoogde hartslag ga ik naar boven. Heb overigens een ander veel prettiger tempo ontwikkeld. Gestaag klim ik meer en meer boven de bomen uit. Het dorp lag op ca 850 meter. In een paar uur ben ik in het dorp dat bekend staat om zijn grote meute wilde honden. Daarover is in meerdere boeken geschreven. Destijds was het dorp onbewoond (geen electra, noch water). Nu zijn er weer een paar auberges, en welgeteld....EEN hond, wel een heel grote, hij ligt midden op de weg. Ik denk eerst dat het een opgezette is, maar nee hij ademt. Koffie met suiker en wat chocoladepoeder. Dat is best lekker. Ik zit even op een boomstam uit te blazen en kijk de gestage stroom wandelaars. Ik ben inmiddels op 1425 meter. Mijn rugzak weer op, en verder naar het ijzeren kruis. Ik besluit de rozenkrans maar eens te gebruiken, is ie in ieder geval niet voor niets gegeven. Langzaam verandert het weer, het was half bewolkt, maar nu wordt het mistig (of ik kom in de wolken grens). Het zicht wordt minder, in de grijze nevel zie ik het kruis opdagen (1500 meter). Een ijzeren kruis op een houten paal van 5meter op een enorme hoop stenen. Vele mensen leggen hier sinds de start van deze route een steen neer met het doel daarmee een last achter te laten. (Ik ontvang een reactie dat dit niet klopt, maar voor mij is het een mooie waarheid, dus ik houd m gewoon vast) Ik hebben steen van thuis mee, en deze ochtend heb ik veel nagedacht over waar die voor staat. Met dat antwoord leg ik hem neer. Het emotioneert me meer dan ik had verwacht. Ik haal de af uit de rugzak en fotografeer de plek, en mijn reisgenoten (rugzak, stok en waterfles). Ik ben blij dat het eelt van schop, riek en hamer nog niet uit mijn rechterhand verdwenen is, want mijn stok is best ruw, en anders hadden de vellen er zeker aan blijven hangen.

Dan op naar het eerste dorpje, even daalt de weg, maar dan komt er wee opnieuw een klim. Het zicht wordt nog minder, het wordt koud en vochtig, en soms is het pad moeilijk te onderscheiden, en twijfel je of je op de goede weg bent. Net als in het leven denk ik, je ziet een punt waar je naartoe wilt, je gaat op weg, maar de weg is steil, de bewegwijzering niet eenduidig, het zicht wordt minder, je gaat aan de route en het doel twijfelen. Maar dan trekt een flinke windvlaag de mist weg, en kijk je op een mooi dal, toch de moeite waard.

Het pad is wel,lastig, heel erg uitgesleten en hol. Het is doorlopend goed oppassen om niet uit te glijden of te struikelen. Mijn voeten zijn weer wat beter dan gisteren, opmerkelijk hoe snel die blaren helen. Wel tijdens het afdalen schuurt het nogal eens pijnlijk, maar mijn onderdanen doe het naar behoren. Soms volop in de mist, dan weer mooie uitzichten. Opmerkelijk dat je in twee dagen wandelen van een landschap van kolkende vaarten en goten en landerijen vol mais weer terecht komt in half bebost gebied, met koeien op de weiden. Het gebeurt zo geleidelijk, dat je er echt goed op moet letten.

Na mazarife (een dorp van enkele huizen) bel ik Annelies. Ze mist me weg, maar eerder gaat het met kleine stapjes vooruit, donderdag naar de huisarts. Cas en Hanneke zijn druk met de voorbereidingen van hun verhuizing, zelf probeert ze soms wat te doen, soms zich rustig te houden. Als we het gesprek beëindigen begint het net te stippelen. Het pad gaat het razendsnel naar beneden, en tegelijkertijd zet de regen echt door. Ik wurm me in de poncho en de kabassen. Net op tijd, het gutst naar beneden, en binnen de kotste keren loop ik in een watergoten in plaats van een pad. Ben blij met die stok zeg. Gelukkig Ie ik al snel een dorp opdagen. Het is inmiddels 12.30 uur, en ik besluit hoer te blijven. Als de regen doorzet zit ik bier ok, morgen zien we wel weer. 22 km gelopen.

De albergue is een kroeg met een slaapzaal, verder ok. Wel is alles binnen de kortste keren klam doordat iedereen nat binnenkomt. Ik ben het zakje van mijn poncho onderweg verloren, loop als het droog is terug tot de plek waar ik hem aantrok, helaas niets. Zo laat elke wandelaar in mijn gedachten een spoor van gedachten, twijfels en goederen achter denk ik. Ik heb al een hele boel schoenen als wezen langs de weg zien staan. En in elke albergue staat een doos waarin je kunt kijken of er iets van je gading tussen zit, omdat anderen het zijn vergeten.

Deze reis brengt veel nieuwe dingen, kleine dingen blijken plots belangrijk. Wat dacht je van de smaak van water? Ja... Ik drink hier het leidingwater omdat ik geen zin heb in al dat geklooi met waterflessen in drinkzak gieten enz. Dus leidingwater. Elk dorp heeft blijkbaar zo zijn eigen productie. En elk water blijkt naders te smaken, soms eigenlijk "nauwelijks" dan is het een lauwige vloeistof die je huig al voorbij is voordat je het in de gaten hebt, dan in het volgende dorp net of je een flinke teug uit het zwembad naar binnen giet, met een wrange afdronk van het chloor. Het dorp erna bijna zoet, hoewel dat natuurlijk ook de afwezigheid van chloor kan zijn. Vandaag heerlijk fris, en bijna verkwikkend. Dus plots is weer iets dat in Nederland onopgemerkt gebeurt in belang toegenomen. Ook de watervoorziening is ook per streek verschillend. Zo ben ik door een streek getrokken, waar elk dorp eendimensionale watertoren heeft, hier is er nergens een te vinden (pompen dus denk ik).

Ergens las ik deE week dat je deze wandeling kunt maken om:
- dankbaar te zijn voor je leven, de natuur en alles wat je ontmoet;
- antwoorden te vinden op vragen;
- een ster voor anderen te zijn.
Volgens mij gebeurt mij dat alle drie. Bovendien krijg ik in plaats van antwoorden eerst weer nieuwe vragen, die ik dan ook weer vrolijk van een antwoord of een nieuwe vraag kan voorzien. Ik zit nog wel te broeden hoe ik die nieuwe antwoorden ook nog toepassen, want daar zal ik rituelen voor moeten bedenken, anders zit ik zo weer in mijn oude "groef", want tja die is al 60 jaar ingesleten toch, lekker vertrouwd;-)

Het dorpje waar ik nu zit staat natuurlijk weer niet op de googlekaart, maar ligt nog zo'n 30/40 km van ponferrada

Nou lui, nog wat foto's en dan was ie t weer

Groeten