In de Biero maken ze wijn, geen bier

Get. is 18 uur op de maandag, en ik zit (zie de eerste foto) te lijden in de schaduw.

Maar eerst even terug naar gister. Als het hier regent wordt je actieradius plots heel klein. Dat wordt nog gestimuleerd doordat de albergues zelf ook vooral op "buiten" zijn georiënteerd. Er zijn terrasjes, droogplekkennen. Zo buiten, maar als het giet zit er niks anders op dan in de kroeg zitten (en dat is even wel leuk, om het Spaanse cafeleven te bestuderen) maar een hele middag houdt ik dat niet vol, of op bed liggen. Dat laatste heb ik gedaan, een boek van enquist, de verdovend uitgelezen. Vind het een prettige schrijfster, tegelijkertijd is ze elke keer weer in staat me het gevoel te geven dat er nog een boodschap achter de boodschap schuilt.

Ik eet in de bar een pelegrino maaltijd. Is eigenlijk altijd uitstekend, kost 10 euro, en bestaat uit een voorgerecht dat omvangrijk is, een middelmatig (qua omvang) hoofdgerecht, en ze sluiten de ramen en deuren voordat ze het nagerecht serveren, omdat de minste of geringste luchtbeweging je toetje doet wegwaaien. Daarbij krijg je een glas tot een halve liter wijn. Vandaag eet ik allen, dan is samen koken toch veel leuker. Ik,gebruik de tijd om alle kinderen en Annelies een persoonlijke mail te sturen. Na het eten rugzak inpakken, het is vol en vochtig op de slaapkamer. Ik les nog wat en ga om 21.30 plat. Ik slaap als een blok (zal de wijn wel zijn hè).

Om 6 uur wordt ik wakker, eigenlijk heb ik tijd At, maar tegelijkertijd ben ik van de tijd rondom de zonsopgang gaan houden als wandeltijd. Dus toch maar op, ik bedenk daarbij dat de afdaling over de weg plaats vindt, ik voel er niets voor om met zo'n lantaarntje op mijn hoofd door een hol pas met losliggende stenen door te scharrelen. Om 6.30 uur sta ik buiten. Het is koel en redelijk bewolkt. De weg gaat stijl naar beneden, en dat is dus best zwaar. We lopen wel met een man of 7. Door de bewolking heb ik de maan al een paar dagen niet gezien. Op een gegeven moment zakt hij door de bewolking heen, het is volle maan! En dan zakt hij in de Kim, weer in een wolkendek. Tijdelijkmisnhet zicht aanmerkelijk beter.

Dan begintoestand lucht grijs te tekenen, en komt er meer profiel in het landschap. Terwijl de eerste vogels zingen tekent zich langzaam een terrein af met rotshellingen, bruine engelen bomen, veel struikgewas. Ik ga via een eindeloze reeks haarspeldbochten naar beneden. Omdat het zo stil is hoor Jensen auto al van ver aan komen. Indentiteit van het ravijn ruist een riviertje. Als je de bocht om gaat is het weg, en even later komt het met extra kracht terug. Ik sta een paar keer stil om te luisteren naar herkeuringen gorgelen van het water en het zingen van de vogels. Dit is een van de mooiste plekken van de hele wandeling denk ik.

Na een afdaling van 2 uur kom ik in molinaseca, en ik koop wat spullen voor ontbijt, wil eigenlijk ook nog een kop koffie, maar dan blijkt dat ik de enige bar die open is al voorbij ben. In de zo'n op een bankje geniet ik van mijn ontbijt, terwijl er tal van wandelaars aan me voorbij trekken, sommigen zo licht als elfjes, dwarrelend over het aps, anderen als orks, grommend en gnuivend onder hun rugzakken, waarbij er een enkele ook werkelijk nog in zijn baard loopt te mompelen. Het lijkt hier weer een sprookjeswereld, of zou het een wonderwereld zijn? Ergens las ik probeer een vriendelijk oor, oog en mond te hebben, numlach ik om mezelf. Toch ook vriendelijk ?

Ik overdenk wat mijn aandeel in de sociale zorg van onE omgeving is. Als je er zo over denkt ben ik alleen maar bezig met mijn eigen "hachje" en dat van. Mijn directe omgeving. Maar ja dat is natuurlijk die oude "het moet altijd beter Peter" ik heb gister wel een steen weggelegd, maar het intrainen van dat gedrag is nog niet helemaal ok. ;-)

Een van de gemakken van de moderne pelgrim ben ik, (en niet de minste) vergeten te melden, nl "DE TAXI". Op tal van plekken zijn stickers en visitekaartjes van taxibedrijven bevestigd. Als je belt en zegt waar je staat komen ze je ophalen. Dat kan overigens ook voor alleen je bagage. En realiseerrje, de gemiddelde pelgrim schuwt niet zich eerst naar "het ijzeren kruis" te laten chaufferen, kreupelt dan de steenhoop omhoog, deponeert met gevoel voor drama en met een doorontwikkeld toneeltalent een omvangrijke steen, die daarvoor reeds eerder door de chauffeur in de auto is gelegd (vaak een bak met stenen standaard in de taxi). Deze niet te veronachtzamen daad wordt door de taxichauffeur uiteraard gefotografeerd, gefilmd en het wordt als de opnamen niet naar de wens Zijn, nog eens over gedaan. Daarna neemt de pelgrim weer plaats in de taxi, wordt voorzien van een flesje koel water, biertje of glas plaatselijke wijn, en eventueel een hapje of een snackje. daaropvolgend brengt de chauffeur de zwaar vermoeide en geëmotioneerde bedevaartganger naar zijn drie sterren resort terug.

Ik merk dat mijn tred in de tijd vertraagt, evenals mijn denken, als dat zo door gaat kom ik nooit aan. ;-)

Na een gedegen maaltijd verder een stijging naar ponferrada, en met een toverslag verandert het terrein. Van bossen verandert het ineens in wijngaarden. Overigens naar verhouding kleine wijnstruiken, die niet aan draden zijn bevestigd. Een aantal velden zijn flink teruggesnoeid. De druiven zijn best zoet. Dan op het hoogtepunt van de klim moet ik kiezen, twee alternatieve routes. Ik besluit rechtstreeks naar ponferrada te lopen. Een lange, best pittige daling. Ondertussen begint er achter me een carillon te klinken, mooi zo door dat dal met vogelgezang als basis. In de stad bel ik Anne. Ze is net met cas op weg naar de oplevering van cas zijn nieuwe huis, dat gaat dus de goede kant op denk ik, ze belt terug. Ponferrada is de stad van de tempeliers. Dat houden zo met ridderspelen in ere. De stad kent een groot slot. Ik loop door de stad en kom nog een paar ridders "in opbouw" tegen, wel al een pij met groot rood kruis op de borst, maar de lange broek er nog gewoon onder aan. Het is een mooie stad. Er worden filmopnamen van bij het kasteel gemaakt, komt de Vuelta hier langs? Het is 10 uur, en blijkbaar begint een heilige mis, want vele mensen trekken naar de kerk.

Wegwezen dan denk ik, want ik wil ze niet storen in hun aanbidding. Via een lang steegje met vele trappen het centrum uit en een lange wandeling door de buitenwijk. De zo'n is best scherp geworden,,en de bewolking is alleen aan de randen bovenste bergen nog zichtbaar. Ik diep mijn hoed weer uit mijn rugzak op en scharrel verder. Anne belt, het gaat stapje voor stapje beter. Fijn om te horen dat de medicijnen het goed doen. Blijft natuurlijk dat de oorzaak daarmee nog niet boven tafel is, en ook de bloeddruk is nog niet ok. Ze gaat donderdag naar de huisarts, zoals afgesproken. We hebben het over het moment dat ik nara huis kom, ze verwacht me pas 21 oktober. Nou dat wordt aanmerkelijk eerder zeg ik. Maar je Ou ook wel eens een rustdag nemen, nu loop je elke dag zegt ze. Elke dag 20 km is prima te doen, en veel dorpjes zijn zo klein, dat je naar twee keer op en neer inde hoofdstraat alles hebt gezien. Vanavond overleggen we nog even over wanneer ik vlieg, of dat ik donderdag afwacht. Eerder thuis is in ieder geval fijn voor haar. Ze zou eerst naar santiago komen, maar nu ze niet dit is, komt dat er miet van. Nou dan houden we gewoon een paar dagen vakantie in doornenburg. Verdorie, als ik weer verder wandel weer een keus, de "oude" of de "nieuwe" weg naar cacabelos? Op de getoonde kaart blijkt de nieuwe weg het verst van de snelweg, die dus. Via een park en een brug over de snelweg naar cacabelos. In een dorpje koop ik bananen, druiven en een brood. Precies om 13 uur ga ik bij de dorpsfontijn zitten, die ze meteen ook maar uit zetten. Ik eet wat fruit en steun mijn vermoeide voeten. Ik heb besloten naar cacabelos te gaan, omdat ik,dan morgen maar een korte wandeling hoef te maken naar villafranka, en dan wat meer tijd heb voor het bekijken van de stad. Als ik weer verder loop, merk ik dat mijn voeten weer licht beginnen te protesteren, maar terug vind ik,geen optie. Om 15 uur (na ca 8 uur wandelen) kom ik in de gemeentelijke herberg. Die ligt als een ring van "houten varkenskotjes" (wel netjes gemaakt hoor,maar het lijkt er wel op) om de kerk. Kosten 5 euro, voor een bed (in een kotje van 2), een uitstekende douche en was en droog gelegenheden.

Eerst douche...... En verdorie ik verlies mijn goeden kruisje, het valt op de grond. Dan moet mijn kettinkje gebroken zijn denk ik. Zoeken dus.... Zoeken maar niks. Dan moet het in het afvoerputje zijn verdwenen. Tja uhhhm, dat zal wel vies zien, tja uhhhm. Geen gedoe smits, ik grijp mijn zakmes (handig zo'n duizend dingen mes van een kilo) wrik het putje open, haal diep adem, neem een aanloop, duik in het putje, werk mij al zwemmend door haren, pleisters, een niet nader te duiden emulsie die mogelijk heel voedzaam voor je huid is, en verder niet te definiëren prut heen. Niets.... Als ik een kwartier later proestend en rijp voor een douche uit het putje klauter, leg ik argeloos mijn hand op mijn nek. Oooooo het kettinkje zit er nog, alleen het haakje is dus open gebogen. Heerlijk zo'n tweede douche, je voelt je dan echt gereinigd.

Dan de dagelijkse was. Dit keer ook mijn wandelbroek maar weer eens schrobben, ik krijg anders zo'n beduimelde uitstraling, en dat een wandelaar niet in driedelig grijs gestreept loopt weet iedereen, maar gevlekt blauw grijs hoeft nou ook weer niet hè.

Ik babbel met een Engelse die met haar zoons wandelt. Ze hebben het stuk tussen burgos en Leon met de fiets gedaan, was ook een idee geweest.

Dan boodschappen doen en een biertje en dagboek. Uit de reacties blikt dat ik het woord hier weer gretig vervangen heb door hoer, er staat zelfs "dan blijf ik hoer" en dat terwijl ik het ook over bordelen heb gehad. Ik moet me ernstig zorgen maken over mijn "status", maar gelukkig is mijn schrijfstijl (gelardeerd met vele fouten) alom bekend en gevreesd. Soms heb ik mails terug gekregen met de vraag "wat bedoel je?" Het terug lezende wist ik het zelf ook niet meer. Zo erg is het gelukkig niet.

In de albergue geen internet, dus de persoonlijke mails Zijn er vanavond helaas niet.

Nou lui, het bier is op, mijn fantasie ook. Stoppen dus. Morgen maar een kort wandelingetje naar villafranka (denk ik nu)