Ik mos naar los arcos

Tja dat vond ik wel een passende titel, want deze plaats stond op mijn lijstje voor vandaag 21 km verder dus.
Inmiddels zit ik in de albergue lafuentecasa di austria (door de Oostenrijkse caminovereniging gesponsord). Een hartelijke ontvangst met een vrolijk gezicht en een stuk watermeloen. Ze beginnen meteen over mijn rugzak, wat veel misschien. Dat had ik inmiddels eigenlijk wel vergeten, want ik ben aan het gewicht gewend geraakt. Ik maak gebruik van het aanbod om wat spullen door hen terug te laten sturen. Kleding, een pannetje en bord. De door mij meegenomen steen blijft natuurlijk in mijn rugzak zitten (kom ik nog op terug). Erg vriendelijk dat ze me helpen om lichter te reizen. Daarmee komt de suggestie van mensen die melden "door mijn dagboeken een beetje mee te reizen" om in verband met mijn schoenprobleem op blote voeten te gaan lopen wel iets dichter bij, blijf dus hoopvol, maar volgens mij is dat een stiekem leedvermaak of een hang naar spectaculaire verhalen.

Gister ben ik na het dagboek nog maar eens een wandelingetje door het stadje gaan maken. Alle kerken waren gesloten. In een eerste opwelling dacht ik:
- of de Spaanse kerken zijn net zo op hun retour als de Nederlandse en niemand wil meer naar binnen
- of ze hebben de deur op slot gedaan nadat de kerk vol zat, om de leegloop te voorkomen.
Maar uiteindelijk blijkt het alleen samen te hangen met de middagslaap, dan is ook de kerk dicht. In de avond ben ik nog maar eens gaan kijken en heb ik nog enkele foto's gemaakt. De kerken zijn hier naast de bruggen de meest bewaarde historische gebouwen.

Je kunt mensen groeperen volgens de 4 elementen, aarde, vuur, water en lucht. Ik merk tijdens het wandelen dat ik een watermens ben, ik wordt vrolijk van klaterend water, kan genieten van waterdruppels op een blad op een spinnenweb (of spinneweb, sinds die nieuwe spelling ben ik die regel kwijt;-), en ik heb nog nooit zoveel water gedronken als de laatste week. Volgens mij moet ik snel in een lucht of aarde mens gaan veranderen, want het terrein wordt steeds droger.

Ik scharrel mijn eigen pot bij elkaar vandaag, wil ik ook mee maken. In deze albergue is een uitstekend voorziene keuken, er blijken twee grote groepen te koken. Ze maken er een echt feest van. Bier en wijn vloeit rijkelijk. Ik kijk het een beetje aan, en vraag me af of ik daaraan mee zou willen doen, of dat ik mijn serieusheid daar niet voor "op wil offeren"? Ik weet het nog niet, dus weer een vraag om op kauwen.

Je moet weten dat je hier voor 10 euro een "menu de pelegrinos" kunt eten. Nou zo'n maaltijd heeft weinig van doen met afzien, vasten en afvallen. De pelgrim van deze tijd is van vele gemakken voorzien, goed bed, goed eten, goede verbindingsmiddelen, prima douche met warm water elke dag, mogelijkheden om te wassen en te drogen......etc etc. Het enige wat je nog hoeft te doen is wandelen. Dat dit voor de huidige verweekte mens zoals ik toch nog een flinke uitdaging is moet ik er wel bij vermelden. Een van jullie meldde dat het antwoord of ik het ga halen in mijn genen besloten ligt. Nou dat was weer even ontnuchterend, ik dacht ik daar invloed op had, niet dus.

Overigens merk ik wel dat het allemaal in je hoofd gebeurt (nee, de blaren, spierpijn de zijn aan de onderkant), maar je manier Vandeven beïnvloed het ernstig. Zo blijkt elk laatste uur "moeilijk", soms door de hitte, soms door de afdaling, soms doordat.... Vandaag raakte ik er van overtuigd dat ik "nu" brood moest hebben, toen dat niet lukte werd dat een steeds groeten vraagstuk, terwijl er nog van alles eetbaars in mijn rugzak zat. Maar ja zoals patangali (een goeroe van yoga) al stelde is alles een vraagstuk van "de warrelingen van de geest tot rust brengen". Nou dan ben ik nogal een warrelig mens ;-)

Vanochtend stond ik om 6.15 uur buiten. Het is een warme nacht geweest, daarnaast ging het feest gister toch nog wel een tijdje door, maar het stoorde me niet. Het is stikdonker, de maan die ik de laatste dagen nog als sikkeltje zag, is er nu niet. Gelukkig lopen we eerst de stad uit, dus voordat we geen kunstlicht meer hebben schemert het aal behoorlijk. Om 6.45 zingt de eerste vogel prachtig. Het valt me op dat ik sinds ik wandel alleen vogels gezien heb (de gieren en roofvogels in de Pyreneeën en veel kleine vogeltjes in de bossen), maar geen herten, reeën, konijnen of hazen. Die zie ik normaal tijdens een wandeling in Nederland altijd wel. Ik mijmer erover of ze allemaal opgegeten zijn, of dat de camino zo druk is dat ze niet aan hun rust toe komen (zegt een konijn tegen een ander, sinds dat gedoe met die Jacobus doe je hier geen oog meer dicht).

Rond 9.30 ontstaat de gedachte dat ik nu toch echt brood wil hebben, in het voorgaande dorpje was allen zoetigheid in een bar te koop. Als me dat niet direct lukt, worst ik daar moe, knorrig van. Maar gelukkig in het volgende dorpje een bakker. Een heerlijk groot stokbrood in de tas. Zwaarder geworden en toch lichter op weg!

Onderweg merk ik dat mijn schoen niet fijn zit, even opnieuw doen dus. Balancerend op een been doe ik mijn schoen uit, en ik ga even met mijn sok in het gras staan. Als ik mijn voet weer in mijn schoen steek zit hij helemaal vol met kleefbolletjes, het is net of ik een massagehandschoen aangedaan heb in plaats van een eerste klas wollen sok zonder naden. Er zit niets anders op dan gaan zitten en die bolletjes een voor een uit de sokken te peuteren. Een kwartier later weer op weg. Kijk dat zijn de zorgen van de pelgrim dus.

Het was vanochtend bij de start al warm, en toen de zo'n boven de Kim kwam na, de temperatuur snel toe. Maar gelukkig waait het en dat neemt verder toe in de loop Vance ochtend. Ook komen er wat wolken,,daarmee wordt de wandeling prettig. Er zijn schitterende uitzichten (die fotografeer ik met mijn camera, de iPad uit de rugzak halen vind ik te veel gedoe).

Om 12.30 ben ik in de albergue. Het warm water is net op, dus ik moet nog even wachten voor de douche. Pak mijn rugzak dan maar eens opnieuw in, en ga een siësta hoeden.

Na een heerlijke douche (volgens mij worden er veel mensen "nieuw" onder de douche van de albergue) even mijn onderdanen goed verzorgen, want die moeten het echte werk doen. Ik heb weinig problemen, en wil,dat zo houden. Grappig dat je door dit lopen vanzelf beter gaat letten op "voelt het goed" voor bijvoorbeeld schoenen, rugzak etc. Dan even de was doen, en genieten van de muziek van een aantal mede wandelaars, ze spelen gitaar en samba.

Zo even boodschappen doen en wat rondkijken, ik begin trek te krijgen.

Groeten

Pe