Oh dat bedoelen ze met afzien, nou begrijp ik t ge

Een onrustige macht gehad. Ik ging maar bed met een besluit ik ga na huis, denk s'nachts is dat mouw goed, sta op met ga naar huis, zoek vazallen uit, ik kan vrijdagavond thuis zijn. Als ik uiteindelijk Annelies bel, en er over praat met haar en Caspar, besluit ik uiteindelijk toch vast te houden aan ons eerder samen genomen besluit om deze week te blijven en het effect van de medicijnen af te wachten. Tja ik merk dat de uitspraak "volg je hart" makkelijker is dan de toepassing ervan. Mijn hoofd en hart vormen op dit moment een onontwarbare kluwen van observaties en wensen, maar ook denken voor Annelies en de kinderen, twijfel en nog eens twijfel. Maar na het gesprek van vanochtend hebben we er een punt achter gezet. Ik ben door de busreis in ieder geval eerder thuis en verder wachten we komende week af. Meerderen van jullie refereren aan het gegeven dat de reis het doel is, waar maar voor mij in ieder geval ook heel moeilijk. Dan is het makkelijker als je zelf iets hebt. Maar juist dat Anne iets mankeert brengt me dichter bij mijn hart (ook al zit t soms in de knoop). Vind wel dat zij en de kinderen het geweldig opvangen. Ben trots op die meute. Op dit moment gaat het redelijk met Anne, ze is net begonnen met de nieuwe medicijnen. Als ik start met de wandeling denk ik, niet het doel is het doel, maar de reis, op welke wijze dan ook.

Nou ja als gevolg van dat getwijfel, ga ik uiteindelijk pas om 9 uur uit Leon weg. Heb heb nog even contact met een medewandelaar die terug moet omdat ze ze haar iPod is vergeten. We spreken af samen te lopen, maar uiteindelijk ben ik toch te laat op de afgesproken plek, en loop ik alleen.

Opmerkelijk hoe anders die twee steden voelen. Burgos heeft (voor mij) een meer rustige uitstraling en mensen hebben tijd, kennen hun stad en zijn er trots op. Als iets vraagt krijg je altijd een toegift. En hoewel ik in Leon heel vriendelijk door een goed Engels sprekende dame wordt geholpen (die me in het stukje dat ze met me meeloopt om de weg echt goed te wijzen ook nog even uitlegt waarom Engels voor spaanse mensen zo moeilijk is), kom ik,verder overal stuursheid, weinig interesse, haast, en het niet kennen van de stad tegen. Nou ja het is natuurlijk geen wiskundig verantwoorde steekproef, maar toch. En och kijk een s naar de verschillen tussen Rotterdam Amsterdam en den haag, en die liggen minder ver uit elkaar dan Leon en burgos. Natuurlijk zegt dat ook veel over mij, ik voel me in Amsterdam en Rotterdam zo thuis, in den haag is dat anders.

Overigens heb ik gister in de bus goed opgelet. We waren burgos nog niet uit, of het landschap werd vlakker, en geler. Met een prachtige zon in een hemelsblauwe lucht. Zag er zo vanuit de bus leuk uit, maar hetgeen me als wandelaar denken aan een aambeeld waar de zo'n lustig op los hamerde, en die arme wandelaars zijn dan het te smeden materiaal. Ik sla duidelijk een heel zwaar stuk over. Door de busreis is zowel het landschap alsook de architectuur veranderd, grappig om te zien.

Dus om 9 op weg, in de albergue een snee brood gegeten, maar geen lunch bij me, dus ik koop op de weg naar "buiten" wat voer. Het is een "uittocht" door een lelijk industrieterrein. Daarna wordt het echt link. In de reacties stelde al een van de collega's voor me uit te roepen tot Spaanse spoorwandelaar van de week (SSvdw), maar nu komt het er echt op aan. Hoe opmerkelijk ook, een deel van de wandeling voert via het dorp "la virgen del camino" door nauwe tunneltjes van afslagen, waarbij de paden smaller zijn dan je slaapmat, over vluchtstroken en kruist (zonder voorzieningen) onoverzichtelijke afslagen. En dat voor een wandelpad van 200.000 mensen per jaar! Voor minder plaatst men vaak een oversteekbeveiliging. Maar misschien worden die pelgrims van boven extra beschermd (zijn nog niet "hemelrijp"). Ik overwin alle hindernissen en vind dan een lang en stoffig pad voor me dat de alternatieve route naar hospital de Obrigo vormt. De originele camino voert je wel is waar sneller maar eigenlijk doorlopend langs en soms op de snelweg naar die plek. En je weet maar nooit, een onoppassende automobilist, of even een wat vermoeide misstap, en je ben in het hemelrijk (uiteraard als je daarvoor rijp bent). Daarom heb ik besloten "om te kuieren". Maar ja alles heeft twee kanten, wel veie
Iger, maar ook langer en minder slaapplekken. Daar kom ik wel overheen denk ik optimistisch (ach naïef manneke). Het pad is lang, stoffig, nagenoeg windvrij. Door de warmte komen er wel allerlei geuren van de kruiden uit de berm omhoog, ruikt best pittig. Het terrein lijkt een beetje op de natte heide van de Peel, maar dan niet nat. De zon schijnt er lustig op los, en ik ben blij dat ik behoorlijk wat water bij me heb. Het voelt alsof ik op de doorn van het aambeeld loop (voor de niet metaaldesknudigen, dat is de uitlopende punt van het aambeeld waarop je ijzer rond kunt slaan, wordt minder maar wel meer forcerend op geslagen, voor meer info zie het handboek voor de hoefsmid). Na een flink stuk wandelen, en ik merk dat ik laat op pad was, kom ik door een dorpje. Naar tank ik water bij, en eet wat fruit. Dan weer verder. De temperatuur stijgt. Beatriz (een Spaanse collega) meldde dat de zomer in noord Spanje in de ogen van haar ouders tegen valt, dat is zeker een vraagstuk van perceptie, want deze natte Nederlander voelt het zweet (het is nog lang geen 12 uur) op buitensporige wijze vloeien, en het is goed dat ik een hoed draag, want ook mijn "koppakking" lekt behoorlijk, en anders kreeg ik dat in mijn ogen. Grappig overigens zo'n hoed, daardoor hoor je andere en meer dingen. Afhankelijk van hoe je je hoofd houdt hoor je het suizen Van de "loopwind" langs het bindkoord, het kraken van de rugzak, het ritselen VN je broek, het piepen VN je schoenen of het zingen van de vogels. Maar..... Gelukkig een dorpje. Inmiddels is het landschap veranderd, en is er vooral sprake van maisvelden (helaas kijk ik daar niet boven uit) die op een ingenieuze wijze worden bevloeid. Opmerkelijk dat ze hier. (In in een voor mijn gevoel) zo droogb landschap over zulke grote hoeveelheden water beschikken. Het vloeit via kanaaltjes en goten door het hele gebied. Ik krijg de neiging mijn voeten te koelen, maar durf het niet omdat ik daarna met koele klamme voeten mijn schoenen in moet, dat lijkt me niet ok. Die schoenen hebben nieuwe hakken, dat veert minder en staat anders, dat begint te wringen.

Ik ben in chozas de abajo, maar denk met een gehucht van die gemeente te maken te hebben. Dus verder, inmiddels zijn we 12 uur gepasseerd. Het volgende dorp heeft geen plaatsnaambord, zal dus de hoofdplaats zijn denkt deze naïeveling. Ik loop het dorp door, zie verschillende abergues, twijfel, maar nee ik wilde nog een dorpje verder, is volgens de kaart nog maar zo'n 4 km. Het is inmiddels 13 uur, dus ik loop ca 4 uur. Op de rand van het trottoir eet ik in de schaduw van een grote boom (schaduw is hier nu erg zeldzaam, dus je kijkt niet zo nauw), een broodje. De aanwonende bewoner komt me vriendelijk een flesje koud water brengen. Attent. Het loopt kolkend en sissend mijn keel in. Ik ben verbaasd dat ik geen stoom afblaas. Dan nog even die 4 km, is maar drie kwartier. Een lange rechte weg door mailsvelden, nog een lange rechte weg door maisvelden, nog een ....... Het wordt nu toch echt tijd dat dat dorpje..... Weer maisvelden. Mijn voeten beginnen zeer te doen, en om er de moed in te houden loop ik op die eenzame wegeltjes hardop te zingen, van kerk tot carnaval. Als iemand me zou zien, zouden ze me plat spuiten denk ik grijnzend. Dan... Ja het is inmiddels 15 uur, een dorpje, mooi, effe nog vrolijk doorstappen, ik voel,de douche al bijna op mijn rug, het koele water in mijn keel. Zo nu hier natuurlijk rechts naar het dorp..... Nee de pijlen wijzen links, dat kan toch niet. Ik ga gewoon dat dorp in, er zal best een albergue zijn, ik leg nog ,aar een extra kilometerteller naar het dorp af. Wel mooie bouwstijl, niet van stenen maar van klei, maar inmiddels staat mijn hoofd niet meer zo naar bouwstijlen. Gelukkig, een levend mens op deze warmte walmende asfaltlaag. Tja nee, ja, nee, nee, kijk je moet nog drie kilometer, het dorp wat je bedoelde ben je allang voorbij.... Inmiddels is bijna 15.30 uur, mijn voeten voelen branderig, mijn sokken soppen, mijn schoenen knellen, mijn benen voelen van elastiek, mijn heupen beginnen nu nar mijn draagband van mijn rugzak te staan, en nog steeds is mijn koppakking behoorlijk lek.

Dan op naar de nieuwe eindbestemming (waar volgens mijn boek geen albergue is), toch maar kijken. Met de ogen strak op de kerktoren gericht stap ik vrolijk zingend over de weg. Ik laat me niet zomaar klein krijgen.... Het gebeurt allemaal in je hoofd, Hoewel ze doen een goede poging. Dan bij de ingang van het dorp de naam villavante, nou dat is ca 9 km verder dan ik wilde gaan. Maar ook..... Een albergue, om 16.15 sleep ik mij over de drempel, en weet me geen raad om onder de douche te komen. Heb een paar flinke blaren, en ben zoals we thuis soms zeggen "muuskapot". Maar ach na een douche, de was, en wat drinken voel ik me alweer bijna hersteld, hoewel er blijft een klein besef hangen van wat "afzien" zou kunnen betekenen. Tegelijkertijd merk ik dat mijn denken in de loop van deze wandeling vAn allerlei zaken rondom thuis, werk, houding en gedrag, via hoe bereken je nou of 553 een priemgetal is, en als je 120 stappen zet in 100 meter, hoeveel stappen heb ik dan nu gezet, knap dat die knieën het gewoon blijven doen, meer en meer verschoven is naar ben ik er nog niet, verdorie wat ben ik moe enz... Het gebeurt allemaal in je hoofd ;-)