Tussen rood en groen naar rabarnal del camino

Nu eerst gister maar even " afmaken". Want na het verzenden van het dagboek moest ik als een haas naar boven om te voorkomen dat ik in het donker zat.

Na de aankomst"op pijnlijke voeten" eerst een heerlijke douche. Annie Mg schmidt heeft een gedicht over een idioot in bad, die elke keer als hij uit bad moet, opnieuw wordt geboren. Ik weet niet in welke mate ik een idioot ben (hoewel ieder heeft zo zijn trekjes, dus waarom ik niet?). Maar ik weet zeker dat ik elke keer"nieuw geboren" onder de douche vandaan kom. Tijdens het afdrogen stoor ik tegen de gordijnroede, die blijkt los te liggen en valt bovenop mijn zonnebril, ook aan diggelen. Nu heb ik twee brillen die met tape aan elkaar hangen. Als dit nou nog geen "boodschap" is dat ik anders moet leren kijken!!

Na een broodje heb ik mijn voeten maar eens te rusten gelegd. Een hele tijd gelezen, wat geslapen, wat gelezen.... Heel langzaam trekt de pijn wat weg. Om ca 17 uur slof ik naar het centrum, war ik een paar mensen zie die ik al een paar keer heb ontmoet. We drinken een biertje. Dat is pas lekker zeg..... Ik ontmoet een nieuw Zeelander en een Ier, die in Glasgow als sociaal werker actief is. Het kwam te dichtbij vertelde hij. Een stad van meer dan 1 miljoen inwoners, wijlen waar de levensverwachting 54 jaar is. Hele groepen van generatie op generatie alcohol of drugsverslaafden. Hebben niet geleerd voor zichzelf te koken, kopen magnetronmaaltijden die ze zonder te verwarmen op eten etc. Etc. Een aantal cliënten en zijn onvermogen om echt "het verschil" te maken werden te zwaar. Hij zoekt hier een antwoord. De Nieuw-Zeelanders vertelt dat hij allen maar gewerkt heeft, en dat onlangs zijn huwelijk op de klippen is gelopen.

Velen zijn altijd op zoek naar "stempels" voor op het credential, het is een soort verzamelwoede. De nieuw Zeelander vertelde dat hij in "the middel of no where" een bar vond en naar binnen ging en een koffie bestelde. Vond het wel een beetje vreemd ingericht, maar na wat kijken en opzoeken waar hij nu zat, bleek het een bordeel te zijn. Hij heeft het pand Onder stempel verlaten. Ik merk op dat hij daarom blij mag zijn, want een dergelijk stempel leidt er waarschijnlijk toe dat je het bewijs dat je de camino hebt gelopen, per definitie niet krijgt wegens losbandig lopen!

Er is een museum ontworpen door Gaudí, en een kathedraal. Gezien het aantal,kerken dat ik al bekeken heb loop ik samen met een Australische naar het museum. Prachtig gebouw. Je kunt je bijna niet voorstellen dat over elke detail is nagedacht, uitgetekend, berekend. Het heeft iets van een kerk, voor een deel worden er ook wat moderne kunststukken getoond. prachtige schilderijen, naast een deels kerkelijke kunst. Kimkiel verwonderd een tijd naar een schitterende Madonna. Inde kelder zijn vondsten uit de Romeinse tijd te zien. Nou dat scheelt niet zoveel met het Nijmeegs museum. Dan is het al bijna 20 uur. We besluiten met een paar mensen te gaan koken. Met een Spanjaard en een Australische hobbelen (alle drie lelijke tenen ;-)) naar de supermarkt en dan naar albergue, waar we pasta koken. Het is raEnd druk, en je moet wel goed opletten. Eten is heerlijk, dan nog even een stukje dagboek.

Als ik op de slaapkamer kom die ik deel met drie Spanjaarden, zit er een van een soort placemat vormpjes te knippen. Later blijken dat stukken te zijn die hij met tape onder zijn voeten plakt. Hij tapet zijn hele voeten zowat in. Of dat nou lekker zit weet ik niet. Ik leg mijn voeten zo wel te rusten. In de loop van de nacht wordt ik verschillende keren wakker omdat ik mijn voet pijnlijk stoot of neerleg. Gister toch echt te veel geweest.

Vanochtend om 6 uur op. Mijn kamergenoten staan tegelijkertijd op. Ik pak mijn spullen en om 6.35 uur loop ik met een lampje op het hoofd naar buiten. Helaas is het bewolkt dus geen ster te zien. Dwars door Astorga loopt een lint van lampjes die in de straat zijn geplaatst. zo kom je heel makkelijk aan de weet. Buiten de stad wordt het moeilijker, maar het is wel goed gemarkeerd. Het is fris vanochtend, ik ben blij dat ik een vest aan heb. Het is grappig te zien dat vandaag (zaterdag) net als vorige week zaterdag en zondag tal van auto's met een aanhangertje de stad verlaten. Dat zijn jagers die hun maaltijd bij elkaar gaan schieten. In de schemer hoor ik,een aantal honden wild blaffen. Ik hoop dat het wild een goed heenkomen weet te vinden. Later op de dag zie ik zomaar een ree, dat mijn pad kruist. Midden op het pad blijft het even staan en kijkt of het bang van me moet zijn, oh nee, da's een van die vrienden van asissie zal hij wel gedacht hebben, en stapt waardig het bos weer in.

De lucht kleurt grijs en de zon komt op. Een mooie ochtend, halfbewolkt, met grijs en rood in de lucht. De kleur van de grond is hier weer veranderd, gister was het oker, nu is het weer dieprood. Het landschap bestaat voor eensdeels uit geploegde landerijen, afgewisseld met donkergroene bossen. Mooi om te zien. Groen en rood.

Het pad is prettig glad en stijgt bijna de hele dag licht, waardoor ik steeds hoger kom. De uitzichten zijn schitterend, een mooi gloeiend landschap. In de verte zie je de bergen waar ik de komende dagen doorheen zal trekken. Er zijn veel vogels in deze streek. Een spreeuw zit op een schoorsteen eerst ochtendtoilet te maken, en kweelt er dan op los.

Na 2 uur wandelen ben ik in santa catalina de somoza, daar hebben ze de hoofdstraat waar je doorheen loopt versierd of het de vierdaagse is. Ik drink een koffie en eet een broodje. Weer op weg. Het lukt me hel goed om het tempo laag Tienhoven, ondanks dat ik gister het gevoel had dat mijn "onderdanen" in opstand kwamen, blijkt dat ze het nu we prima doen, het is nog wel gevoelig, maar minder dan gister. Ik besluit dit tempo van flaneren aan te houden. Ondertussen mijmer ik over ying en Yang, dat je op zoveel plekken tegen komt. Mijn vraag van vandaag gaat over willen en zijn. Mijn "willen" is vaak sterk, gretig, assertief en overvleugelt daarmee al snel mijn "zijn" (je kunt ook hoofd en hart invullen denk ik). Toch voelt bijvoorbeeld de snelheid waarmee ik nu loop heel goed, niet alleen bezig met aankomen, of overbruggen van de afstand, maar echt kijkend en genietend van wat er te zien, te ruiken, te horen is.

Daarnaast verwonder ik me over het gegeven dat ik mijn werk zo gemakkelijk los kan laten. Vanaf het moment dat ik naar huis ging, draait het nog maar nauwelijks mee in mijn hoofd. Als ik me erin verdiep, komt er van alles boven, maar ik kan het zo weer los laten. Op een ander niveau draait er wel van alles mee merk ik. Dan gaat het over wat ik de komende periode wil realiseren en wat welke inspanning waard is. Ben ik tevreden over opbrengst in relatie tot inspanning, wat kan mooier, waar haal ik energie vandaan? Er ontstaan langzaamaan beelden. Nou kieken wat t wordt.

Via de mail lees ik soms met een half oog stukken over accountants, problemen met fiscale jaarrekeningen, de bestuursvoorzitter van een accoutantsclub stapt op, E zijn onthuts, KPMG krijgt weer een tik op zijn vingers van de toezichtsclub. Volgens mij zijn we echt toe aan een "ethisch reveille" (woord dat van acht als minister van justitie ooit introduceerde", maar nog steeds actueel denk ik). Maar ik vond altijd wel dat die man zo'n zuinig mondje had, bijna zuur ;-)

Om 11 uur heb ik Anne aan de telefoon. Het gaat beter, de medicijnen werken. Ze meldt alweer kleine plannetjes en voornemens. Dat voelt heel goed. Want blaren kunnen wel wat lastig zijn, maar de pijn van gaat het Weel goed met haar, moet ik niet naar huis is veel dieper. Donderdag wil ze naar huis, Helinde en Bart zijn dit weekend in doornenburg "om het huis te kuisen", Jo heeft gezorgd dat de hond het goede voer had, Meik is drukmaakt het verhuizen, tjerk klust 4 dagen per week in de bouw, drie in de IT, cas is bezig met de voorbereidingen voor de verhuizing, zo kan ik doorgaan, ieder druk doende dus.

Uit de reacties zie ik dat het woord "hemelrijp" binnen kort in ambtelijke notities gaat verschijnen. Mooi, een goed idee, want ik denk dat we in onze organisaties arm zijn aanngevoelstaal, terwijl er heel veel gevoel is dat we maskeren met formalistische taal. Een rijkere taal gaat ons helpen, bijvoorbeeld bij de reorganisatie waarvoor ons bedrijf zich gesteld ziet.

Om 12 uur ben ik in rabarnal de Camino. Na wat zoeken vind ik de door mij gekozen herberg, maar die is gesloten. Nu een ander. Wel voorzien van een keuken. Is prima, maar ook een bar, het is best druk.
Ik zit hier op een bankje, tegenover een boekenplank met boeken voor de "pelgrims" mijn oog valt op een dik boek, "markies de Sade"??????? Wacht even, dat boek mocht je vroeger als goede katholiek niet lezen....... Ik stop nu onmiddellijk en ga eerst eens kijken of ik me niet ook vergist heb, en dat dit geen albergue, maar eenbordeel is! Verdorie daar heb je die nieuw Zeelander ook al......

Wordt vervolgd
Oh ja en Google kent mijn verblijfplek weer niet