Door de kookpot van logrono

Even nog terug naar gisteren.
Ik krijg van Caspar te horen dat Annelies opgenomen is in het ziekenhuis, dat is schrikken. Uiteindelijk blijkt dat ze een heftige astma aanval heeft, krijgt een forse medicatie en moet een week rust houden. Het voelt voor haar heel vervelend dat dit gebeurt. Ze wilde het eerst helemaal voor me verzwijgen. Dat is wel lief, maar tegelijkertijd wil ik wel graag weten waar we staan. Ze verblijft bij Caspar, en is dus goed verzorgd. De kinderen hebben het prima opgevangen, de een zorgde voor de hond, de ander voor geiten en kippen. Het zorgnet sluit zich, en dat voelt goed, klasse gasten. Wel is het een vreemd gevoel dat ik hier loop, terwijl zij thuis problemen heeft, ook al wil ze niet dat ik naar huis kom. Ze is het belangrijkste in mijn leven, en dan niet naar huis gaan wringt.

Die avond kook ik voor drie kerels, macaroni en soep vooraf, Rogier zorgt voor de wijn, machael voor het toetje. We hebben een goed en leuk gesprek. Gaat over wat echt belangrijk is in je leven, en of je daar voldoende aandacht aan besteed. Met het bovenstaande in gedachte heb ik het antwoord nog niet zo.

Het is s'nachts enorm warm, en ondanks dat alle ramen en deuren in de albergue open staan blijft het warm binnen. Ik sta een paar keer op om frisse lucht te halen bij het raam. Om 5 uur staat de eerste al op, zelf ben ik om 5.45 uur op en om 6.15 op weg. Het is bewolkt en dus daardoor behoorlijk donker. Toch is het nu al zo warm dat ik in korte broek en t shirt behoorlijk transpireer. Het is soms behoorlijk zoeken om de weg te vinden als we eenmaal buiten Viana zijn, en gele markeringen zijn nauwelijks van witte te onderscheiden in kunstlicht. Toch is zo'n hoofdlantarentje een uitkomst hoor. Als het licht wordt kijk ik voor me in een dal vol fabrieken, die roken, stomen en herrie maken. Ik moet aan de film "in de ban van de ring" denken, en misschien gaan we ook wel zo om met moeder aarde, tijd voor verandering. Als ik me omdraai kijk ik naar een ydillisch beeld van een dorpje met een oude kerk op een heuvel in een prachtig landschap. Ik krijg de neiging om te draaien, maar het is net zoals in het echte leven, soms moet je er gewoon doorheen, dat geldt ook voor logrono. Dus verder gaat de reis. Steeds dieper de kom in. De temperatuur neemt toe en ik kom door een soort "slumbs" waar veel vuilnis langs de kanten ligt en mensen wonen dicht langs fabrieken die rook en herrie uitbraken.

Ik kom langs een vrouwtje dat al als derde generatie stempels zit te geven voor de camino. Helaas heb ik dat niet in de gaten, en wens haar goede dag zonder een stempel te vragen. Later hoor ik het verhaal. Tja je voorbereiding had beter gekund denk ik dan.

Net voor het centrum kom ik door een mooi park waar de camino midden doorheen ligt. Park gesponsord door de EU, dus onze Europese unie heeft zelfs invloed op de kwaliteit van onze bedevaarten of wandelpaden. Ik steek de Ebro over en loop de binnenstad in. Kom langs de kathedraal waar boven elkaar twee beelden van Jacobus (de reden voor dit pad volgens christelijke overlevering) staan, een als "brave" heilige, en een als "morendoder", omdat hijzelf volgens de overlevering in een strijd tegen de moren de beslissende slag heeft toegebracht. Blijkbaar een echte vechtjas die Jacobus. De moren zullen hem meer als een uitermate vervelende en verachtelijke persoon hebben gezien. Tja daar heb je die vraag over de waarheid weer. Wie heeft er nu gelijk, en zou liefde een oplossing hebben kunnen betekenen (toen en nu)?

Ik ga op zoek naar een bakker, want ik wil.... natuurlijk brood. Eerst ben ik een in een bar, maar die hebben alleen van die broodjes die je in een holle kies kunt, niks voor mij. Midden in het stadscentrum vind ik een bakker, en neem een grof volkomen en een gewoon stokbrood mee. In een park (dat was nog een heel eind sjouwen), eet ik een heerlijk brood met kaas en ham. Ik bel Anne even, het gaat redelijk. Met een dubbel gevoel wandel ik verder.

De temperatuur neemt toe. Dat valt in eerste aanleg in het park nog niet op omdat dat net wordt besproeid. Maar buiten de spoeizone valt de hitte als een warme deken over me heen. De route loopt voor een groot deel als een zandpad langs de snelweg, en op enkele plekken zelfs op de vluchtstrook, dat voelt niet lekker, en ik let dan ook goed op. Bovendien hoor je de hele tijd het geraas van de passerende auto's. In het gaas dat het pad van de snelweg scheidt, hebben mensen heel veel houten kruisjes gevlochten. Op heel veel plekken zie je christelijke symbolen. Ik heb besloten alle verschillende caminotekens te fotograferen en er een collage van te maken.

Gelukkig ben ik door het industriegebied heen, en is het park op zich mooi om te zien. Er wordt hier heel veel hard gelopen en gewandeld. De hondenfactor in Spanje lijkt me hoog. Hier in de stad veel klein "spul", met een hoge aaibaarheidsfactor. In de buitengebieden is het veelal "groot spul" dat aan de ketting ligt, en volgens mij doorlopend wiskundige berekeningen liggen te maken over de kans om een been te pakken te kunnen krijgen. Een vergelijking met snelheid wandelaar, afstand wandelaar, lengte ketting, snelheid hond en smakelijkheid been als factoren. Gelukkig voor mij zijn ze niet tot de uitkomst gekomen voordat ik voorbij ben, en ze hebben blijkbaar weinig gevoel bij de spelfactor "gewoon eens even proberen" of "hem ff lekker op stang jagen". Mooi voor mij.

Midden in het park zit in een houten huisje een bejaarde pelgrimmo (ik,kan er geen ander woord voor bedenken) die stempels geeft. Er staan 2 gezinnen met kinderen bij. Alle kinderen hebben ook een kaart. De man vertelt blijkbaar boeiende verhalen, want de kinderen hangen aan zijn lippen. Knap hoor dat je met kinderen de wandeling doet, tot nu toe heb ik een stel gezien met een kind van ca 2,5 jaar. De vader had een draagzak op waarin de kleine regelmatig mocht rusten. Deze gezinnen hebben kinderen tussen ca 5 en 10 jaar. Ik spreek ze later in de albergue, ze lopen elk jaar enkele etappe's.

De temperatuur wordt nog hoger, en de weg klimt uit het dal van Logrono, en het zweet loopt me inmiddels flink langs het hoofd. Ben blij dt ik zo vroeg wegging vanochtend. Het wordt echt een kookpot. Langzaam klim ik naar het zadel van de pas, en dan ligt Navarette in zicht. Natuurlijk weer een oud dorpje met een dominante kerk. Wel een mooi gezicht zo. Binnen een uur leg ik de laatste km af. Helaas!! ligt Navarette op een heuvel, dus gebogen sjok ik de laatste hindernis op. Zo nu en dan stop ik even om wat bramen te plukken (uiteraard boven navelhoogte). Maar glimlachend denk ik, tja het is toch echt iets anders dan het schrijven van de reflectie van de korpschef, want dat zal ik volgend jaar om deze tijd wellicht weer aan het doen zijn.

Midden in het dorp ligt de albergue. Ik ben er om 12.10 uur, dat is best snel, want volgens de handleiding zou ik er een uur langer over hebben moeten doen. Blijkbaar ligt mijn looptempo dus erg hoog. Ik heb er geen last van, maar morgen eens kijken of minder beter voelt. Misschien is mijn haascoefficient nog te hoog, en moet ik me meer schilpadkwaliteiten aanmeten, hoewel ik niet weet hoe die met warmte omgaan.

Sinds ik ben gaan lopen gebruik ik regelmatig ademhalingsoefeningen uit de yoga, en soms mantra's. Ik ben benieuwd of ze nog een plek voor me over hebben als ik in Nederland terug ben, nou ja ik zie het dan wel, en anders "begin ik voor mezelf" ;-)

Ik ga zitten bij een onbemande receptie. Als er na een half uur nog niemand is loop ik naar boven, kies een bed en en pak mijn rugzak uit. Later schrijf ik in, en verzorg voor mezelf een uitgebreide lunch. Heb thee gekocht, heerlijk om eens iets anders te drinken dan water, want onderweg houdt ik het alleen bij water, maar daar wordt je toch ook wel "gaar" van.

Ik val op bed in slaap, en wordt ruim een uur later wakker. Deze albergue heeft geen WiFi, hoewel het een gemeente is, "stelen" ze die van de naastgelegen bar, die regelmatig het password wijzigt, het lijkt wel Al Capone in het klein, maar dat was een Italiaan geloof ik. Als ik probeer in te loggen blijkt het password niet te kloppen, dus ik "moet" een biertje gaan drinken (wat een straf) om dit dagboek te verzorgen.

Welnu lieden, dit was het voor nu, eens kijken wat ik ga eten, en waar morgen de reis naartoe gaat

En weer opnieuw Navarette is een dergelijk gehucht (oh nee een dorp, want een gehucht heft geen kerk) dat meneer Google het niet nodig vindt het in zijn tekeningetje als herkenbaar op te nemen. Google leeft met autosnelwegen ;-). Dus daarom zit ik "vast" in logrono.

Peter