Naar Roncesvalles
Door: Peter
Blijf op de hoogte en volg Peter
21 Augustus 2014 | Spanje, Roncesvalles
Gisteravond de rugzak al gepakt, hoef alleen te ontbijten en slaapzak op te ruimen. Ik wil om 5.45 uur op. Zet de wekker denk ik en wordt om 6.30 uur wakker door andere trekkers. Nou had ik het nodig denk ik. In de kleren en ontbijten. Om 7.15 sta ik buiten, eerst nog even langs de kerk en dan op weg. Mijn lunch haal ik wel in orrizon, waar ik gister ook al langs kwam. Het is halfbewust enkel. Ik heb een vest aangedaan, maar dat blijkt almanak niet meer nodig. Tot mijn verwondering heb ik helemaal geen spierpijn van die proloog gister. Nadien dacht ik, net iets voor mij, niet zomaar beginnen maar eerst eens een proefrondje. Het kan overigens wel zo zijn dat anderen dat heel anders waarnemen. Blijkbaar heb ik gister wat weinig gedronken, ik heb wat hoofdpijn. Daarom maar een extra fles water in de hand mee. St Jean pied de port ligt op 180 meter, orrizon op 800. De zo'n breekt door en tijdens de klim naar orrizon wordt mijn pet zo nat dat het water van de rand af druppelt, maar dat is nog altijd beter dan in mijn ogen. In de herberg een broodje en een nieuwe fles water, ik kan me niet permitteren dat ik niet goed voor mezelf zorg. Dan door naar een Mariabeelden dat op 1225 m alleen in het dal kijkt. Een neem een foto en trippel door. Op de Frans/Spaanse grens staat een kaasboertje waar je je laatste stempel op je wandelkaart kunt krijgen. En dan sta ik in Spanje. Inmiddels is het weer wat mistig geworden, maar al na even wandelen in Spanje wordt het helder, en kun je best ver kijken. In mijn hoofd komen wonderlijke reflecties op. Zo merk ik dat ik erg benieuwd ben of ik deze tocht ga afmaken. Mijn hoofd zegt van wel, maar dat is daar meestal makkelijk in, mijn lijf zou anders kunnen vinden. En hoe lang kan ik mijn thuisfront missen? En wat doet het met me als ik moet "opgeven"? Iets wat in mijn vocabulaire een weinig gebruikt woord is. Maar ook vragen over ambitie, wil en genieten komen voorbij. Nou we gaan het allemaal zien. Na een toch wel pittige klim sta ik uiteindelijk op "de pas van cisa" op 1430 m, en zie je Roncesvalles liggen. Dat helpt, maar de kilometers blijken lang en de borden vertonen verschillende afstanden. De laatste flinke afdaling kost nog wel wat kruim. Om 15 uur loop ik de herberg binnen. Ik wordt door eenmanszaak in het Engels aangesproken, terwijl zijn tongval vreemd is. Het blijkt een Nederlander die hier vrijwilligerswerk doet, later blijken er allemaal Nederlanders. Sterker nog de hele herbergt wordt 14 dagen door hen gerund. Wat is zo'n douche heerlijk. Nog wat rondlopen om het dorpje te bekijken. Je moet voor je eigen eten zorgen hier, ook voor ontbijt. Nou dat ga ik dan maar regelen. Alles ziet er hier mooi uit. Foto's van keuken en eetzaal voeg ik toe.
Voor de oplettende lezertjes heb ik ook de schema's toegevoegd over de zwaarte van de route door klimmen en dalen, ze spreken voor zich
Voor de oplettende lezertjes heb ik ook de schema's toegevoegd over de zwaarte van de route door klimmen en dalen, ze spreken voor zich
-
21 Augustus 2014 - 19:30
Loek:
Zo te lezen leer je heel snel jezelf beter kennen. In ieder geval roept het heel veel vragen op die wij ons overigens ook allemaal kunnen stellen. Afin, als de eerste dagen dit al bieden hebben we over een maand al gespreksstof voor een jaar. Kun je na dat jaar nog een maandje gaan!!! -
21 Augustus 2014 - 20:13
Joanne:
Wat n overwegingen allemaal, niet zo heel verbazingwekkend aangezien je hoofd nog niet echt stil staat.
Maar dat komt vast nog wel -
21 Augustus 2014 - 22:22
Hans:
Hoi fijne man,
Wat een waterval aan reflecties al na 1 dag. Jouw hoofd is net zo druk als dat van mij zo te lezen. Hopelijk loop je minder snel dan je denkt en ervaar je of leer je ervaren dat je omgeving in je opnemen, voelen ook bevrijdend en rustgevend kan werken. Althans zo werkte dat bij mij begin dit jaar. Soms verlang ik dan ook weer terug naar die ene wandeling of dat ene plekje in het bos waar bleek hoe overweldigend mooi je eigen omgeving kan zijn. Sinds die tijd is mijn wandeltempo veranderd in een soort geslenter. Soms tot verdriet van jozé (loop toch eens door vent!). Volgens mij begin ik aardig op cipo grandtner te lijken, wiens wandeltempo pap enorm op de zenuwen werkte haha, de leeftijd begin ik inderdaad al te krijgen).
Leuk zo'n dagboek. Je bent stukken dichterbij dan in doornenburg
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
