Op reis

Eindelijk is het zo ver, of nou ja eindelijk na al dat geoefen.

De late dagen zijn er veel mensen nog even langs gekomen om persoonlijk afscheid te nemen. Ik krijg veel warme wensen, en ook een heupflacon voor cognac (als laatste redmiddel) en een speciaal in Friesland voor pelgrims gesneden wandelstok. In eerste aanleg blijf ik er wel allemaal cool onder, maar de toenemende hoeveelheid bezoekjes en wensen maakt me toch wat stil. Zorgt zelfs voor een paar onrustige nachten.

Tot mijn verrassing brengen cas en Hanneke me samen met Annelies naar Rotterdam. Om 5 ur zitten we in de auto, en na wat hoosbuien in het begin een prima reis. Na de koffie staat de trein er,nog een laatste knuffel en zoeft. Ik ben weg, ging sneller dan ik bij kon houden.

Meteen vraagt mijn buurvrouw in de trein of mijn gezin elke dag opstaat om me uit te zwaaien. Deze vraag leidt tot eenkleurige gesprek van 1,5 uur dat al snel van oppervlakkigheden verdiept naar wat haal je uit je werk, waar staan 30-res in hun leven (de leeftijd van mijn gespreksgenoot) en wat ga je in Spanje halen. De rest van de dag spreek ik niemand meer ;-)

De overstap in Parijs is vlot, waardoor ik 2 uur moet wachten op de volgende trein. Mijn boeken staan op de iPad in de rugzak, laat maar zitten dus. Dan mensen kijken..... Gaat de tijd best langzaam. Voor het eerst ben ik niet meteen zakelijk aan het mailen, lezen, sms-en. Verveling is iets nieuws. Er is een boek over waarom de tijd sneller gaat als je ouder wordt. Daarin staan een aantal tips om dat weer te vertragen (oa veel nieuwe dingen doen), vervelen stond er niet tussen. Nou ja gaat het leven wel trager maar niet fijn. Gelukkig heb ik wat yoga oefeningen paraat, en dus wordt ik door die oefening een yogi meester die helemaal zen in de hal zit. Waar yoga al niet bij kan helpen! Deze zin zal voor mijn dochter Helinde als yoga docent wel reden zijn voor een pittige reactie, nou zo houd je ook op grote afstand de communicatie gaande ;-)

Op weg naar bayonne slaap ik. Na de overstap in bayonne blijken de treinen korter en de bezetting homogener te worden. In de laatste trein zitten 2 autochtone Fransen (oude baasjes met een stokbrood onder de arm en een rode wijn neus). De rest zit met grote rugzakken en stokken te kijken. Uiteindelijk met een bus vol van dat volk de laatste etappe.

Om 20 uur kan ik aanschuiven in de herberg. Sober, maar goed te eten. Nog snel een omtrek om het dorp (net iets meer dan een kerk dus zo klaar) en dan naar bed